- TAKE IT IZI
Robert Gałka
vel IZI
Miał 38 lat. Jeździł motocyklem od zawsze, aż do 26 lipca 2010 roku. Zginął na 130. kilometrze drogi Khorog – Iszkaszim – Langar, jednej z najładniejszych tras, które pokonał. Wbijcie sobie do swoich GPS-ów waypointa N36 40.635 E71 44.379 i opiszcie go jako IZI. Życzę byście mieli okazję w tym miejscu zapalić świeczkę. Izi na pewno chciałby Was tam widzieć.
Bardzo trudno pisać o Nim “był”, najczęściej posługiwaliśmy się bowiem czasem przyszłym: zrobimy to, zrobimy tamto, tam pojedziemy etc. I nagle wszystkie plany stają się nieaktualne? Tak zwyczajnie? Na prostej drodze, asfalcie, bez deszczu, 60 km na godzinę, z powodu głupiej dętki?
Niemożliwe? Sam widziałem – możliwe. Takie rzeczy nam się nie zdarzają? Tylko o nich czytamy w Internecie i słyszymy na zlotach? Owszem, zdarzają się naszym kolegom i przyjaciołom. Nam też się niestety mogą przytrafić. Iziemu akurat przydarzyło się daleko od domu – w Tadżykistanie, ale mogło w każdym innym miejscu. Wyjechaliśmy tego dnia z Afganistanu i czuliśmy się już tak pewnie, wszelkie kłopoty za nami: zostało 3 dni do Kirgizji, 10 dni do domu. Może 7 tysięcy kilometrów. Luzik, easy.
Pogrzeb – o ile w ogóle można tak powiedzieć o pogrzebie – był piękny. Mama Roberta powiedziała, że dopiero wtedy pojęła czym były dla niego motocykle. „Zrozumiałam, że miał jeszcze jedną, motocyklową rodzinę” – powiedziała pani Wanda. Faktycznie zabolała ta śmierć wszystkich, którzy go znali i wielu z nas czuło jakby straciło brata. Na cmentarz odprowadziło Go kilkuset kolegów.
Panonia w garażu w Czernicy, jakaś Ifa, Iż, gdzieś tam Junak czekający na swoją kolej. No i Afryki, jedna w Kłodzku, jedna na stałe już w Kirgizji i zawsze kilka w warsztacie. Miał renomę, do podwrocławskiego garażu przywożono mu motocykle z całej Polski. Afrykę znał na pamięć i składając silnik mógł oszczędzać na świetle w warsztacie. Nikt już nie wie, od kiedy miał swoją – dowód rejestracyjny popłynął wraz z resztą dokumentów Piandżem. Stara, czarna tablica WOM 3399 świadczy jednak o tym, że to była długa miłość. Nowych motocykli nie lubił. Komputery, immobilajzery, wtryski i ABS-y – to nie było dla niego żadne wyzwanie. Wolał kręcić śrubkami w gaźnikach. GPS-u też nie używał – tam gdzie jeździł nie był potrzebny. Odległość mierzyło się godzinami jazdy, a nie kilometrami. Pieniądze na wyjazd to była zawsze sprawa wtórna, byle wystarczyło na benzynę. Jeśli hotel to taki na 1000 gwiazdek – podczas naszej pierwszej wyprawy namiotu przez miesiąc nie udało się nam rozbić, choć bywało tak zimno, że rano niedopita wódka Tadżykistan była zamarznięta w butelce. Liczył się charakter, hart ducha, wola przetrwania, zabawa. Trochę też pewnie było chłopięcej przekory i chęci udowodnienia czegoś innym, a może i sobie.
Nie był wzorem pod każdym względem, o nie… Ale jeśli miałbym wskazać ikonę adv: mieszaniny enduro, survivalu i przygody, to nie miałbym wątpliwości. Ksywkę zawdzięczał swoim umiejętnościom, intuicji i podejściu do życia. Dla Iziego wszystko było easy: wymiana dętki, łańcucha, sprzęgła, wałka zdawczego. Wszystko łatwe.
Kumplowaliśmy się od dawna, ale jeździliśmy osobno. On po swoich Uralach, Syberiach, BAMach i Kamczatkach, ja po szutrach Pamiru, Tien Szaniu. Spotykaliśmy się w Polsce, gdzieś na krótko wyskoczyliśmy do Austrii czy Czech, obaj jednak wiedzieliśmy, że się kiedyś spotkamy na wyprawie przez duże W. Okazja zdarzyła się przed rokiem.
Pojedziesz ze mną do Afganistanu?
Ja na pewno Ci nie pomogę … Przekonanie go do wyjazdu zabrało mi ze 2 minuty. Samo pakowanie trwało niewiele dłużej. W końcu to niedaleko – nie jedziemy dookoła świata, miesiąc zaledwie. Kufer centralny, torba z tyłu i tankbag – wystarczy. Po drodze naprawiał motocykle, land cruisery, agregaty prądotwórcze, wszystko co zepsute było easy.
Znajomości zawierał błyskawicznie; i nieznajomość języka nie była nigdy żadną przeszkodą. Potrzebował 5 minut, by się zaprzyjaźnić – nieważne, czy naprzeciwko stał niemiecki motocyklista, ukraiński milicjant, czy uzbecki celnik. Wyjątków nie było. Nie wiem czemu zawdzięczał ten dar: dziecięcemu uśmiechowi, spojrzeniu, gestom, minie? Niełatwo jest opisać fenomen Iziego, odpowiedzieć na pytanie czemu wszyscy go lubili. Znałem go dobrze i nie znam odpowiedzi.
Miał benzynę we krwi? Miał, tak jak wielu z nas, ale ta jego miała chyba więcej oktanów. Dostrzegał innych. Kiedyś zorganizował na forum zbiórkę na 17-letniego, chorego na białaczkę Mateusza, który marzył o tym, by móc sobie kupić strój crossowy. W ubiegłym roku dzięki Robertowi zawieźliśmy do Afganistanu trochę zabawek, w tym też pomoce naukowe. Izi takie akcje zaczynał spontanicznie i łatwo nimi zarażał swoje otoczenie.
W tym roku po raz pierwszy pojechaliśmy do Afganistanu jako advfactory.com – na wyprawę z turystami motocyklowymi. Tak go wspomina Uwe: Chociaż znałem Roberta zaledwie kilka tygodni polubiłem go natychmiast. Jego spokojny i ujmujący charakter, gotowość niesienia pomocy w czasie naszej wyprawy, sposób rozwiązywania napotkanych problemów z uśmiechem na ustach pozostaną dla mnie niezapomniane.
Sambor
Wspomnienie zamieszczone w MotoVoyagerze, nr 020 październik – listopad 2010
